Nadwyżka naliczonego VAT może się przedawnić – wyrok NSA

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że przenoszona na kolejne okresy rozliczeniowe nadwyżka podatku VAT naliczonego nad należnym podlega ogólnym zasadom przedawnienia. Oznacza to, że po upływie pięciu lat od końca roku, w którym pierwotnie została wykazana kwota nadwyżki podatku naliczonego do przeniesienia na kolejny okres rozliczeniowy, organy podatkowe mogą odmówić zwrotu „rolowanej” kwoty podatku. Taka sytuacja miała miejsce w sprawie będącej przedmiotem sporu przed NSA. Organy podatkowe w ramach kontroli 2017 r. uznały za przedawnioną kwotę VAT wynikającą z faktur otrzymanych w latach 2008 – 2010 i przenoszoną sukcesywnie przez podatnika na kolejne okresy rozliczeniowe. Wyrok NSA (sygn. I FSK 685/19 z dnia 20 stycznia 2020 r.) wciąż nie posiada pisemnego uzasadnienia, które pozwoli na szczegółową ocenę argumentacji sądu. Istotne jest również, że wyrok ten nie był jednomyślny i zostało zgłoszone zdanie odrębne. Nie można jednak wykluczyć, że rozstrzygnięcie NSA będzie miało wpływ na zmianę polityki organów podatkowych (vide: korzystna dla podatnika interpretacja indywidualna prawa podatkowego z dnia 4 października 2019 r. sygn. 0114-KDIP1-1.4012.436.2019.1.IZ, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że „w rozliczeniu za bieżący okres rozliczeniowy nie mamy bowiem do czynienia z nadwyżką podatku naliczonego nad należnym za okres rozliczeniowy sprzed pięciu lat, tylko z kwotą nadwyżki wynikającą z poprzedniej deklaracji VAT”.)

Opodatkowanie hali garażowej RET – korzystny wyrok WSA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu opublikował pisemne uzasadnienie korzystnego dla podatników wyroku (sygn. I SA/Po 414/19 z dnia 6 listopada 2019 r.) dotyczącego opodatkowania podatkiem od nieruchomości powierzchni hali garażowej w budynku mieszkalnym. Sąd uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, który wskazał, że w takiej sytuacji należy zastosować stawkę opodatkowana właściwą dla tzw. budynków pozostałych. Za nieprawidłowe zaś został uznany pogląd organu podatkowego, że obiekt ten powinien zostać opodatkowany wg. stawki właściwej dla budynku mieszkalnego zajętego na prowadzenie działalności gospodarczej.  WSA uznał, że nie ma powodu dla odmiennego traktowania dla celów podatkowych mieszkań przeznaczonych na sprzedaż w budynkach mieszkalnych oraz hal garażowych w tych budynkach. Wyrok sądu jest prawomocny. Przyjęcie argumentacji przedstawionej przez sąd potencjalnie umożliwia przedsiębiorstwom deweloperskim rozpoznanie nadpłaty w podatku od nieruchomości, jednak należy przygotować się na ryzyko sporu z organem podatkowym i konieczność obrony zasadności korekty przeszłych rozliczeń przed sądem administracyjnym

Czy obowiązek stosowania płatności podzielonej wyklucza wielostronne potrącenia (netting)?

Czy obowiązek stosowania mechanizmu płatności podzielonej oznacza brak możliwości wyboru innego schematu rozliczeń, w szczególności wielostronnych potrąceń? Taki pogląd forsuje organ podatkowy w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z dnia 14 lutego 2020 r. sygn. 0112-KDIL1-1.4012.506.2019.1.JK. Pogląd ten opiera się na stwierdzeniu, że przepisy ustawy o VAT wyłączają z obowiązku stosowania mechanizmu płatności podzielonej rozliczenie pomiędzy dwiema stronami na podstawie potrącenia (art. 498 k.c.). Jeżeli potrącenie obejmuje rozliczenia większej liczby podmiotów, wówczas wyłączenie to nie ma zastosowania. W konsekwencji, zdaniem Dyrektora KIS, zastosowanie przez podatnika zobowiązanego do stosowania obligatoryjnej płatności podzielonej opisanego schematu wielokrotnych potrąceń nie wyłącza obowiązku zapłaty w mechanizmie płatności podzielonej.

Powyższe stanowisko z pewnością będzie przedmiotem rozstrzygnięć sądów administracyjnych, z uwagi na przyjęcie przez organy podatkowe rozszerzającej wykładni przepisów ustawy o VAT. Stanowisko organów podatkowych implikuje także liczne wątpliwości praktyczne, które pozostają niewyjaśnione w treści interpretacji. Niemniej, zwraca uwagę fakt, że pogląd wyrażony w cytowanej interpretacji nie jest incydentalnym rozstrzygnięciem (podobnie m.in. z dnia 17 lutego 2020 r. sygn. 0112-KDIL1-3.4012.557.2019.1.AKR oraz z 17 stycznia 2020 r. sygn. 0111-KDIB3-1.4012.626.2019.1.ICz). Należy więc liczyć się z ryzykiem jego powszechnego stosowania w praktyce organów podatkowych.

Prace legislacyjne dotyczące tzw. białej listy

Trwają prace legislacyjne w Sejmie nad ustawą nowelizującą ustawę o PIT, ustawę o CIT oraz Ordynację podatkową, w zakresie m.in. skutków zapłaty należności na rachunek bankowy nie uwzględniony na tzw. białej liście. Planowana zmiana przewiduje m.in. wyłączenie negatywnych konsekwencji podatkowych w przypadku zapłaty na rachunek nie zgłoszony na białą listę jeżeli płatność została dokonana przy zastosowaniu mechanizmu płatności podzielonej. Termin na na zgłoszenie płatności na rachunek spoza białej listy zostanie przedłużony do 7 dni, zaś zgłoszenie będzie składane do urzędu skarbowego właściwego płatnikowi. Zwraca natomiast uwagę fakt, że nie zostały uwzględnione w projekcie ustawy liczne uwagi przedsiębiorców dotyczące płatności na rachunki depozytowe lub powiernicze, prowadzone przez osoby trzecie (np. notariusza). W konsekwencji, rozliczenia tego typu wciąż mogą być potencjalnym obszarem sporu z organami podatkowymi.

Wypłacone odszkodowanie w związku z przedłużeniem terminu oddania inwestycji kosztem uzyskania przychodu

WSA w Warszawie w korzystnym dla podatnika wyroku (sygn. III SA/Wa 917/19) uznał, że kwoty wypłaconego nabywcom lokali odszkodowania z tytułu opóźnienia w realizacji inwestycji deweloperskiej stanowią koszt podatkowy. W ocenie sądu wydatki na zapłatę takich odszkodowań nie mieszczą się w katalogu wydatków niebędących kosztami podatkowymi, w szczególności wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt. 22 ustawy o CIT. Wypłata odszkodowań z tytułu utraconych korzyści przez nabywcę lokalu w związku z wystąpieniem opóźnień w realizacji inwestycji deweloperskiej powinna więc być oceniona z punktu widzenia ogólnych zasad definiowania kosztu podatkowego. W ocenie WSA, w badanej sprawie, sporne koszty zostały poniesione w celu zabezpieczenie przychodów z działalności deweloperskiej. Ich celem była minimalizacja ryzyka odstąpienia przez nabywców od umowy nabycia lokalu. W konsekwencji, niekorzystna dla dewelopera interpretacja indywidualna prawa podatkowego została uchylona.