1. Płatność podzielona w schemacie cash pooling.

WSA w Warszawie wydał korzystny dla podatnika wyrok w sprawie stosowania mechanizmu płatności podzielonej (MPP), realizowanej w schemacie cash pooling. Podatnik wystąpił z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego, w celu potwierdzenia, że przewidziana w przepisach Ustawy o VAT ochrona wynikająca ze stosowania płatności podzielonej ma zastosowanie także wówczas, gdy zapłata za towary lub usługi jest realizowana przez podmiot zarządzający środkami pieniężnymi w grupie kapitałowej na podstawie m.in. w ramach schematu cash pooling.

Organ podatkowy nie zgodził się z podatnikiem. Stwierdził, że podatnik regulujący swoje zobowiązania przy użyciu płatności podzielonej może korzystać z szeregu preferencji, jednak pod warunkiem że zapłata będzie dokonana przez podatnika na rzecz kontrahenta na podstawie otrzymanych faktur, nie natomiast przez inny podmiot. Organ podatkowy wskazał, że o braku możliwości korzystania przez podatnika z ochrony przewidzianej w przepisach dotyczących MPP świadczy także fakt, że podmioty zaangażowane w schemat cash pooling dokonują wzajemnych rozliczeń nie podlegających przepisom o VAT.

Zaskarżoną interpretację prawa podatkowego uchylił WSA w Warszawie (wyrok z 23 lipca 2020 r. sygn. III SA/Wa 2424/19, wyrok nieprawomocny). Sąd stwierdził, że treść ustawy o VAT wskazuje, że nie tylko podatnik może korzystać z MPP. Przepisy podatkowe należy w tym względzie interpretować z uwzględnieniem ich celu – a więc minimalizacji ryzyka oszustwa podatkowego. W konsekwencji, w przypadku takim jak np. cash pooling, a więc czynności w których cash pooler jest zobowiązany przez uczestnika tego schematu do dokonywania płatności – rozliczenie w ramach MPP jest oczywiście możliwe i daje gwarancję przewidzianą w odpowiednich przepisach ustaw podatkowych.

2. Czy zapewnienie pracownikom noclegu podlega opodatkowaniu PIT?

Jeżeli obowiązek zapewnienia pracownikowi noclegu nie jest nakładany na pracodawcę przepisami należy uznać, że pracownik otrzymuje tak zwane inne nieodpłatne świadczenie. Pracodawca, jako płatnik, powinien odprowadzić podatek od tego rodzaju świadczeń. Taki wniosek płynie z wyroku WSA w Krakowie z dnia 14 lipca 2020 r. sygn. I SA/Kr 1320/19.

Rozstrzygany przez sąd spór dotyczył interpretacji indywidualnej, w której przedstawiony został następujący stan faktyczny. Wnioskodawca zatrudnia pracowników, m.in. kierownika projektu, kierownika budowy, inżyniera budowy, etc. W umowach o pracę określono, że pracownicy świadczą pracę w różnych miejscach, przy realizacji inwestycji budowlanych prowadzonych na terenie całego kraju. Miejscem pracy pracowników jest cale terytorium Polski. Podróże pracowników nie stanowią podróży służbowych. W związku z realizacją obowiązków wynikających z umów o pracę, pracownicy przemieszczają się po terytorium Polski. Wnioskodawca ponosi koszty noclegów pracowników, którzy wykonują zadania poza siedzibą spółki przy realizacji inwestycji budowlanych i nocują w obiekcie położonym w pobliżu placu budowy, oraz pracowników, którzy posiadają miejsce zamieszkania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba spółki, na polecenie spółki przyjeżdżają do jej siedziby i nocują w obiekcie w pobliżu siedziby spółki. Noclegi są zapewnianie pracownikom wyłącznie w celu wykonywania przez nich obowiązków służbowych, w miejscu i czasie wskazanym przez spółkę.

Wnioskodawca twierdził, że w przypadku pokrycia wskazanych kosztów noclegu, nie powstaje po stronie pracowników przychód do opodatkowania, zaś Wnioskodawca nie jest płatnikiem podatku PIT w tym względzie. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przyjął jednak stanowisko odmienne, które zostało podtrzymane w wyroku WSA w Krakowie. Sąd uznał, że pracodawca dobrowolnie i za zgodą pracowników ponosi koszty ich zakwaterowania, a więc wydatków, które co do zasady obciążają pracowników. W konsekwencji, jako płatnik PIT, powinien odprowadzić podatek od tego rodzaju świadczeń. Jednocześnie sąd zauważył, że historycznie stanowisko sądów administracyjnych w przedmiotowym zakresie było odmienne. Jednak w ostatnich miesiącach orzecznictwo sądów i praktyka organów podatkowych ulegała zasadniczej zmianie.

3. Kwalifikacja do kosztów podatkowych wydatków marketingowych oraz odsetek i prowizji od pożyczek lub kredytów – interpretacja indywidualna prawa podatkowego.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał interpretację indywidualną prawa podatkowego (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.122.2020.1.RK z dnia 1 lipca 2020 r.), w której przedstawił stanowisko dotyczące kwalifikacji do kosztów podatkowych określonych rodzajów wydatków, związanych z realizacją inwestycji deweloperskiej. Budowa jest finansowana z kredytów bankowych oraz pożyczek, od których będą płacone prowizje i/lub odsetki. Sprzedaż lokali wymaga ponoszenia wydatków marketingowych, np. udziału w targach mieszkaniowych, reklamy w prasie, Internecie, na billboardach i innych nośnikach. Co istotne, wydatki marketingowe nie mają na celu wpływanie na rozpoznawalność firmy wnioskodawcy, lecz promują konkretne inwestycje pod ich własną nazwą.

Organ podatkowy uznał, że prowizje i/lub odsetki od pożyczek oraz kredytów bankowych zaciągniętych w celu realizacji inwestycji deweloperskiej powinny być uznane za koszty uzyskania przychodu w momencie uzyskania przychodów z jej zbycia, nie wcześniej jednak niż z chwilą zapłaty/kapitalizacji odsetek od pożyczek/kredytów. Wydatki związane z korzystaniem z pożyczek i kredytów (prowizja, odsetki) będą stanowiły koszty bezpośrednio związane z przychodami, potrącane na zasadach określonych w art. 15 ust. 4 i 4b-4c Ustawy o CIT, z zastrzeżeniem wyłączeń wskazanych w art. 16 tejże ustawy.

W odniesieniu natomiast do wydatków związanych z marketingiem, promującym konkretne inwestycje, dotyczących m.in. udziału w targach mieszkaniowych, reklamy w prasie, Internecie, na billboardach i innych nośnikach Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że wydatki te powinny być zakwalifikowane jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami. Organ podatkowy nie zgodził się w tym zakresie z poglądem wnioskodawcy.

4. Czy sprzedaż betonu wraz z jego dostarczeniem i wylaniem stanowi kompleksową usługę, opodatkowaną stawką 8% VAT?

W ocenie WSA w Krakowie, dodatkowe usługi związane ze sprzedażą betonu, związane dostarczeniem i wylaniem masy betonowej dla celów budowy budynku mieszkalnego, nie zmieniają istoty transakcji – jest nią dostawa towaru, podlegająca opodatkowaniu 23% VAT.

W przedmiotowym sporze podatnik dowodzi, że sprzedaż betonu, jego dowóz na teren budowy, wylanie w przygotowaną konstrukcję (szalunek), zawibrowanie i wyrównanie należy uznać za usługę budowlaną. Jeżeli usługa ta dotyczy budynku mieszkalnego, świadczenie to zgodnie z art. 41 ust. 12a oraz 12b ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu stawką 8% VAT.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał jednak stanowisko podatnika za błędne, zaś WSA w Krakowie, w wyroku z dnia 9 lipca 2020 r., sygn. I SA/Kr 14/20 (wyrok nieprawomocny) podtrzymał pogląd organu podatkowego. Sąd wskazał, że brak podstaw aby sporną transakcję uznać za świadczenie usług budowlanych, zwłaszcza, że nie może być wątpliwości, że w czynnościach o charakterze usługowym, obejmujących transport betonu, jego wylanie, wypompowanie, a także zawibrowanie wyrobu, pozostaje niezmienny charakter betonu, będącego określonym produktem dostawy. Z tego powodu nie ma podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie innej stawki VAT niż 23%. Ponadto, sąd podkreślił, że stanowisko organu podatkowego w tym względzie wpisuje się w linię orzeczniczą sądów administracyjnych, w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego.